Poronienie zgodnie z WHO to ukończenie ciąży przed 23 tygodniem czasu jej trwania. Poronienie samoistne to niezamierzony  stan powstały bez działania czynników zewnętrznych. Przyczyny zależeć mogą od jaja płodowego lub wynikają z powodów matczynych. Światowe dane określają częstość poronień w wieku rozrodczym od 1-2 % do około 5%.

Z drugiej strony pierwszorazowe  wystąpienie straty ciąży  może skutkować w przyszłości utratą ciąży w 17-35%, strata dwukrotna może powodować  dalszy wzrost utraty od 25-46%. Poronienie nawykowe to wystąpienie straty ciąży 3 lub więcej następujących po sobie  poronień w tym samym układzie partnerskim. Podane dane statystyczne uzasadniają celowość wdrożenia diagnostyki w przypadku poronienia samoistnego. Do czynników wywołujących utratę ciąży zalicza się  czynniki infekcyjne, zaburzenia hormonalne, zaburzenia anatomiczne macicy, czynniki środowiskowe, schorzenia genetyczne , zespoły nadkrzepliwości czy też czynniki immunologiczne. Diagnostyka poronień obejmuje tak badania laboratoryjne, jak i zabiegowe, a służyć powinna wykryciu czynnika wywołującego poronienie samoistne, nawykowe czy też wewnątrzmaciczne obumarcie płodu. 

Zaburzenia hormonalne to około 5% strat ciąży - hyperandrogenizm, hyperprolaktynemia, zespół policystycznych jajników czy też choroby tarczycy, cukrzyca, hypercholesterolemia to schorzenia których nie wykrycie i dalsze nie leczenie może skutkować utratą ciąży. Odpowiednio wykonane badania obrazowe oraz laboratoryjne właściwych hormonów w odpowiednich fazach cyklu pozwala na trafne rozpoznanie.

W diagnostyce czynnika anatomicznego przydatne są metody endoskopowe  jak histeroskopia (wykluczająca zrosty w jamie macicy, czy też anatomiczne przeszkody dla uzyskania potomstwa do których zaliczamy mięśniaki macicy czy tez przegrody, bądź polipy endometrialne). Wykorzystuje się tutaj także inne metody diagnostyczne jak badanie ultrasonograficzne wykonywane na sprzęcie wysokospecjalistycznym zaopatrzonym w głowicę 3/4D, laparoskopie czy tez histerosalpingografię.

Infekcja w obrębie narządów płciowych u partnerów  - pochwa, kanał szyjki, gruczol krokowy, nasienie może prowadzić to poronień tak wczesnych, jak również póżnych objawiających się w postaci krwawień z dróg rodnych.

Diagnostyka czynnika genetycznego to dokładnie zebrany  wywiad  od obojga partnerów. Wykonywane z krwi badania kariotypowe  pozwalają wykluczyć mutacje genowe i inne zaburzenia chromosomalne. Z drugiej strony znaczenie tego czynnika w poronieniach  jest bardzo znikomy i często nadmiernie zlecany przez lekarzy jak również nadinterpretowany. Podobne stwierdzenie dotyczy także badania kariotypowego z poronionego zarodka, które to w ogóle nie musi świadczyć o wadach genetycznych przyszłych zarodków i płodów.

Istotny problem w diagnostyce poronień odgrywa zaburzenie zakrzepowo zatorowe (trombofilia) które można podzielić na wrodzone jak również nabyte
Wrodzona trombofilia czyli nadkrzepliwość to zaburzenie często występujące rodzinnie. Prawidłowy wywiad pozwala tutaj wdrożyć odpowiednie badania czy to genetyczne (bardziej kosztowne) czy też inne których nieprawidłowość może definiować wystąpienie  pełnoobjawowego schorzenia  W zależności od czynnika sprawczego zaburzenie to występuje od 0,1 do 10% wszystkich poronień - najczęściej dotyczy homocysteinemii, skutkującej nie tylko poronieniem, ale bardziej poważnymi schorzeniami u ludzi jak udary niedokrwienne czy też zawały mięśnia sercowego.

Albadt wykonuje wszystkie badania w zakresie trombofilii wrodzonej i każda z pacjentek i jej partnerów poddawana jest indywidualnej analizie.

Trombofilia nabyta to przede wszystkim zespół antyfospolipidowy związany z występowaniem przeciwciał anytyfosfolipidowych, ale również przeciwkardiolipinowych czy tzw.  antykoagulanta  toczniowego. Wywiad obejmujący to schorzenie dotyczy utraty ciąży w liczbie co najmniej trzy przed ukończeniem 10 tygodnia ciąży lub obumarcia płodu po 10 tygodniu ciąży lub też porody przedwczesne przed 34 tygodniem. Nie można postawić rozpoznania na podstawie jednorazowego określenia tych przeciwciał i co ważne z każdym następowym poronieniem rośnie niebezpieczeństwo pojawienia się tych przeciwciał. Zespół ten wywołuje powstawanie drobnych, ale jakże niebezpiecznych zakrzepów w doczesnej macicy czy też niewydolność łożyska w późniejszym etapie ciąży. Negatywna rola tych przeciwciał jest wielka i spotyka się ją w wielu schorzeniach w rozrodczości u ludzi.  

W powstawaniu  poronienia istotną rolę stanowią zaburzenia immunologiczne. Dzielimy je na autoimmunologiczne oraz alloimmunologiczne. Do tych pierwszych zaliczamy białka przeciwtarczycowe czy też przeciwjądrowe, jak również rzadkie przeciwłożyskowe. O ile przeciwciała przeciwtarczycowe nie muszą zaburzać funkcji tarczycy, to bezpośrednio wpływają na produkcję hormonów tarczycopodobnych w łożysku ciąży  prowadząc do wczesnych strat zarodka. Przeciwciała przeciwjądrowe to białka powstające w schorzeniach  z autoagresji (zaatakowanie własnego organizmu) i towarzyszą wielu schorzeniom człowieka.

Spotykamy je najczęściej w przypadku tocznia trzewnego  ( pełnoobjawowego lub rożnych jego postaci), ale także w przypadku reumatoidalnego zapalenia stawów, zespołu Sjogrena czy też twardziny układowej. W diagnostyce określa sie miano przeciwciał -   norma do 1/160 oraz charakter świecenia tych przeciwciał w mikroskopie -  typ homogenny, ziarnisty, jąderkowy czy też centromerowy. Nie wszystkie z nich mają znaczenie w powstawaniu poronienia. Przeciwciała przeciwjądrowe powodują zapalenia tkanek około zarodkowych zaburzają tak proces zapłodnienia jak i zagnieżdżenia się zarodka. Często spotykamy ich obecność po nieudanym in vitro.

Przyczyny alloimmunologiczne  stanowią obecnie do 60 % strat ciąży. Zaburzenia te mogą ujawniać się od samego powstania zarodka najczęściej jednak uaktywniają się w obrębie doczesnej w macicy. Nieprawidłowe powstawanie tutaj  limfocytów oraz komórek NK działa niszcząco na zarodka i wywołuje jego utratę poprzez lub z towarzyszącym naciekiem zapalnym. Dodatkowo sprzyja temu obniżona produkcja progesteronu w okresie ciąży co z kolei wywołuje uszkodzenie pęcherzyka żółtkowego i brak rozwoju zarodka. Niezdiagnozowane zaburzenie immunologiczne może wywoływać inne nieprawidłowości jak wolna akcja serca płodu we wczesnej ciąży, nieregularny kształt pęcherzyka czy też powstawanie krwiaków.

ALBADT specjalizuje się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń immunologicznych w tym alloimmunologicznych. Wykonujemy pełen zakres badań w tym zakresie współpracując w jego analizie z ośrodkami klinicznymi w Wielkiej Brytanii. Co ważne mamy na podstawie długiego doświadczenia wytworzone algorytmy diagnostyczne wykorzystywane w zaburzeniach poronienia wczesnego, póżnego, poronień nawykowych, poronień po wcześniejszej skutecznej ciąży, czy też nieudanych próbach in vitro. Właściwe ustalenie rozpoznania to  zawsze indywidualna analiza przypadku dająca następową skuteczną terapię przed zajściem w ciążę, jak również w trakcie jej trwania.